Via Meihekou naar Beijing

Zelfs de Chinezen valt het op dat ik op Anneke lijk! Toen we met Cong's ouders, oma en oom en tante aan het eten waren noemde haar oom dat, dus tja. We hebben dus aardig wat van Cong's familie ontmoet hier. Haar ouders en oma sowieso, daar hebben we ook gelogeerd, maar ook heeft een oom van haar ons van het vliegveld gehaald samen met haar vader, en we hebben met een andere oom en tante er bij gegeten bij de Korean Barbeque. En nee, daar lag geen hond (of kat!) op de barbeque.

Wel ontzettend veel lekkere dingen gegeten, en niet alleen bij de Korean Barbeque. Cong's oma kan bijzonder goed koken, en ze besteed er ook erg veel tijd aan. Volgens mij vindt ze het heerlijk om voor een groot gezelschap te eten, vooral als die individueel ook nog veel eten. Verder moet ik zeggen dat oma-gedrag geen grenzen kent. :) Ik lag bijna onder de tafel van het lachen toen ik correct gokte dat Cong 1) niet genoeg at en 2) niet warm genoeg gekleed was. Volgens haar oma dan natuurlijk! Het was ook best koud in Meihekou, waar Cong's ouders wonen. In Shanghai was het zo'n 22-23 graden celcius, in Meihekou waren de temperaturen tussen de 10-15 graden overdag en 's nachts rond het vriespunt. Wat het nog veel kouder maakte was dat er geen centrale verwarming is zoals wij kennen, de verwarming hier in China is veel algemener aangestuurd en gaat dan op een specifieke datum aan. Om precies te zijn, 10 dagen nadat wij in Meihekou kwamen, dus het was daar aardig fris.'s Middags was het zelfs warmer buiten dan binnen in huis. Maar daar hebben we ons verder niet door laten kisten, we hadden niet voor niets extra truien meegenomen. In Meihekou zelf hebben we verder niet zo veel gezien, wel de prachtige omgeving terwijl we onderweg waren. Het is een ruig, heuvelachtig gebied en de stad zelf ligt net in een heel vlak deel. Helaas staan er echt overal alleen maar flatgebouws (minimum van 3 verdiepingen, meestal meer) dus je kunt weinig van het uitzicht genieten als je midden in de stad zit. De Chinezen hier hebben wel van het uitzicht genoten in ieder geval, als je daarmee bedoeld dat ze ons lange mensen hebben aan zitten gapen.

Daar vroeg Annemarie ook nog naar, dus daar heb ik het ook even met Anneke over gehad. Zelf valt je eigenlijk niet zo heel erg op als mensen je aan zitten te kijken. Natuurlijk, er zijn wel mensen die je heel opvallend aan zitten te gapen, maar die zijn in de minderheid. Het zijn vooral de oudere mensen (50+) die dat doen, de jongere mensen hebben vaker non-Aziatische mensen gezien, of zitten veel minder opvallend te kijken. De jongere mensen (20-30 jaar) zoeken dan ook vaak even contact met je als ze je aan zitten te kijken, vaak even een knikje of zwaaien, zelfs iemand die heel enthousiast "Hello! Nice to meet you!" riep. We zijn ook een lerares Engels van Cong's school tegengekomen waar we even mee hebben staan praten. Cong had zelf geen les van haar gehad, maar de lerares vond het heel interessant om te horen hoe we daar terecht waren gekomen. En ze sprak bijzonder goed Engels natuurlijk. Aan de andere kant, ik heb de afgelopen dagen een aantal keer kunnen zien hoe vooral Anneke en Mark aangekeken werden terwijl de aangapers niet door hadden dat ik er ook nog achter liep. Dat is veel opvallender, alleen dat heb je dus zelf niet door. Ik heb vandaag met mijn koffer zelfs een aantal mensen opzij moeten duwen zodat ik er langs kon, omdat ze achter de rest aan gingen lopen om ze maar te blijven bekijken. Die wilden mij ook boos aanspreken omdat ik ze opzij roste, tot ze zagen hoe ver ze omhoog moesten kijken! Oeps. Maar we zijn nu in Beijing, waar veel meer toeristen komen, dus hier vallen we toch heel wat minder op. Toen we gingen eten was er zelfs nog een hele grote groep Nederlanders aan het eten. Dat verwacht je toch ook niet direct.

Maar nog even verder over de reis. We zijn maandag dus vertrokken uit Shanghai, eerst met de Maglev (magneettrein) naar het vliegveld, dat ligt buiten de stad. Daar zijn we met het vliegtuig naar Shenyang gegaan. het vliegveld wat het dichtst bij Meihekou ligt. Bij de metrostations moet je trouwens ook elke keer je baggage laten checken. Of nouja, ze willen in ieder geval alle koffers checken en het liefst ook zo veel mogelijk tassen, maar de keren dat we zonder koffer in de metro zaten zijn we gewoon doorgelopen, zelfs toen er een vrouwtje aan Mark probeerde te sjorren om zn rugtas te checken. Tja, dat krijg je met bijna 3 hoofden lengteverschil... ze viel hem gewoon niet op. Bij het vliegveld moest ik ook nog eens mijn koffer open maken. Ik gok dat het een random check was, aangezien ze iets er uit wilden hebben wat ook in de koffers van Nanne en Anneke zat. Nouja, kan gebeuren denk ik. Het was alleen wel even een gedoe om mij uit te leggen wat ze nou wilden, aangezien geen van de controleurs Engels sprak. Bij binnenlandse vluchten verwachten ze dus geen buitenlanders. Daarna in het vliegtuig, we hebben er inmiddels aardig wat vlieguren op zitten. Ook weer een aantal foto's gemaakt, het was bijzonder helder weer. Vanaf het vliegveld dus opgehaald door Cong's oom en vader, met een grote auto gelukkig waar we allemaal in pasten. Rest van de familie ontmoet, en vanmorgen per taxi naar het station, waar we met de bus terug naar Shenyang gingen. Bellen achter het stuur en rechts inhalen is hier trouwens heel normaal. In Shenyang hebben we nog wat koffie gedronken en daarna zijn we opgesplitst, Mark en Cong gingen met de trein naar Beijing, wij weer vliegen. De vlucht was helaas volgeboekt toen zij ook wilden reserveren. Maar dat is ook allemaal weer goed gegaan. Na een lange taxireis zijn we allemaal weer heelhuids aangekomen.